O kadar sıkıldım, o kadar sıkıldım ki... Gün ve zaman algımı yitirmiş durumdayım; çarşambayı pazartesi, perşembeyi de çarşamba sanıyordum, dalga geçmiyorum!"Michael Jackson Makyaj Oyna", "Tavşanı Ameliyat Et" gibisinden dandirik oyunlara vurdum kendimi...Gün boyu ameliyat oyunları falan oynuyorum, o derece... Ama kadın programlarına daha tam olarak kaptıramadım, o da yakındır hani...

Bu sıkıntımın sebebi olan hadise şöyle gerçekleşti:
Tam okulların kapandığı gün, "başka diyarlara açılan kapıları bulmak" gibi bir amaçla çimlerin üzerinde koşarken, basmak üzere olduğum çamur tabakasını(!!!!) göremedim... Gözlerimin odağını kaybedişini hatırlıyorum ki zaten sonrasında çamurun için resmen gömüldüm(hatta ellerim de gömüldü ve elimde de yün iplik sarılı en sevdiğim ve tek yüzüğüm vardı... yıkandı ama... hala popomsu bir kokusu olduğu inancını taşımaktayım). Bir kütürtü çıktığını da duydum; ama ilk gittiğimiz hastanedeki embesil asistana söylediğimde bana inanmayarak, bana tam bir"bensendendahaçokşeybiliyorumgerizekalı" bakışı attı ve birkaç güne düzeleceğini, sadece burkulduğunu söyledi... Sonuç, hâlâ koltuk değnekleriyle sürünüyorum, üstelik bugün tam 2 hafta oldu. Ama ben daha fazlası olduğunu en başından biliyordum....

Bir hafta sonra ortaya çıktı ki, gerçekten de topuğuma yakın bir yerde, bilek bölgesinde bir kemiğim gerçekten kırılmış, ama o kadar mükemmel bir kırık ki, yapıda bozukluk yok...

Şimdi ayağım  alçıda, dışarı çıkmak tam bir işkence, evde oturmaksa daha da beter... Sıkıntı ve moral bozukluğundan pişmiş semizotu(pişmişinden pek hoşlanmıyorum, suç mu?) yememek için direttim, tabak önüme gelince de yemeğe bakıp hayvan gibi ağlamaya başladım... Tabağı getiren halam direk mavi ekran moduna girdi doğal olarak :D

Öyle işte... paso ağlıyorum falan....
Yazıya da şöyle bir baktım da... çok sıkıcı olmuş. Olsun, n'apalım...

Beni böyle de sevemez misin? :D Kendim gibi sıkıcı yazılar da yazsam...
-Grenouille.