Hayatımın ilk dil ve anlatım sınavını bugün verdim, vatana millete hayırlı olsun.
Nasıl bi çaba sarfettiysem artık başım çatlayacak gibi, beynim sünger boyutuna geçiş yaptı.
Kendimi nası kastığımı gerçekten ben de bilemiyorum, tek aklımda kalanlar elimin uçar gibi yazı yazışı ve arada saati kontrol edişim. Sınav öncesinde girdiğim stresi tarif etmek daha zor. Çok ciddiyim, bu stres seviyesiyle ilerde kanser olduğumla kalırım ben yaa.
Therese Raquin adlı kitabı ise görmek istemiyorum bi daha, 4 kez okudum kendilerini. Gerçekten nasıl etkileyici bi anlatımdır o, Emile Zola'yı tebrik etmek lazım. Şahsen ben bi ömür yeticek kadar karamsarlığa kapıldım kitap boyunca. Ama kesinlikle okunulması gerek; suçluluk duygusunun insan psikolojisi üzerindeki etkisini öyle derinlemesine anlatıyor ki... Zaten o karamsarlığa sebep olan şeylerden biri de o ayrıntılı inceleme.
Kısaca öneririm.
Yazımı klasik "Beyin Bedava." sözüyle bitiriyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Söyle bakalım :D